Maceo Parker wordt door velen beschouwd als de beste saxofoonspeler ter wereld. Dit alles heeft te maken met de uitzonderlijke staat van dienst van de man. Zo was hij jarenlang actief in de band van James Brown waar hij samen met zijn partners in crime Pee Wee Ellis (saxofoon) en Fred Wesley (trombone) de ultieme blazerssectie vormde. Ook speelde hij met George Clinton in diens P-Funk collectief Parliament. En als kers op de spreekwoordelijke taart maakte hij deel uit van The New Power Generation, inderdaad, de band van zijn purperen hoogheid Prince. Deze laatste was steeds vol lof over Maceo en noemde hem steevast ‘The Teacher’. Maar niet alleen als side-man ook als soloartiest boerde Maceo Parker goed.

Geboren op Valentijnsdag 1943 in een muzikale familie – vader zong in de kerk en zijn twee broers waren muzikanten – kon het niet anders of Maceo zou ook in de muziekwereld terechtkomen. In zijn gloriejaren speelde Maceo zo’n 250 concerten per jaar en was hij een graag gezien gast op allerlei (Jazz-)festivals. Funk is zijn handelsmerk. Hij weet als geen ander een publiek in te palmen met bloedhete, dampende funkexploten maar ook in de Jazzmuziek staat hij moeiteloos zijn mannetje. Een optreden van Maceo staat garant voor een avondje feesten en dansen. Daar waren we dan ook op voorbereid toen we de Leuvense muziektempel Het Depot binnenstapten. De zaal liep aardig vol met een allegaartje van publiek. Jong en oud, iedereen wilde wel een stevig danspasje in de wereld van Mr Parker zetten. Klokslag 21 u joeg de DJ van dienst Prince’s ‘1999’ door de boxen en dit was het sein voor manager Natasha Maddison om de band op het podium te roepen. Eén voor één kregen ze hun naam te horen en namen de muzikanten hun plaats in. Pete Maclean en Rodney "Skeet" Curtis op respectievelijk drums en bas, daarna kwam toetsenist Will Boulware gevolgd door Bruno Speight op gitaar en Greg Boyer op trombone. Darliene Parker, nichtje van, zou de achtergrondzang voor haar rekening nemen. Als laatste natuurlijk werd Maceo Parker himself opgeroepen en onder een geweldig applaus begon de man aan zijn set. En het was meteen raak met ‘Off The Hook’ een zinderende funk waar zoals de titel het laat vermoeden inderdaad een ferme hoek af is. Maceo ziet er op zijn 76ste nog vitaal en scherp uit. Het moet zijn dat de man zich goed verzorgt en het lijkt wel of de jaren geen vat op hem hebben gehad. Hij vertelt ons wat we van hem mogen verwachten vanavond: “We like to play Funk music, we love to play Funk music, we want to play Funk music, but sometimes we play Jazz!” Meteen krijgen we ook de rode draad van deze avond voorgeschoteld en dat is dat alles draait rond de liefde. “It’s all about LOVE, and WE love YOU!” om dan meteen over te gaan tot de orde van de dag namelijk muziek maken en het aanwezige publiek muzikaal ophitsen. Met ‘P. Funk (Wants to Get Funked Up)’ lukt dat moeiteloos. Parker en zijn band zijn zichtbaar in goeden doen want de muzikale interactie is bijzonder mooi om te zien. Ieder bandlid krijgt de ruimte om zich te onderscheiden en ze blijken dan ook klasbakken te zijn, ieder op zijn terrein. Parker toont zich dan weer als de perfecte entertainer en weet als geen ander hoe hij zijn show moet opvoeren. Ingetogen danspasjes, gekke bekken, verwonderende blikken, kortom alles is zoals het hoort te zijn. Zijn magistraal saxofoonspel voert natuurlijk de hoofdtoon maar ook is wonderwel goed bij stem. Hij doseert en bouwt geregeld een instrumentale pauze in zodat ook de andere muzikanten zich kunnen tonen met toetsenist Will Boulware en trombonist Greg Boyer op kop. Maceo Parker overschouwt zijn troepen en ziet dat het goed is. Hij laat niet na zijn helden te eren en zo krijgen we gesmaakte uitvoeringen van nummers van James Brown, Ray Charles – hierbij perfect geïmiteerd door Mr Parker inclusief de zonnebril en de rare looppas per slot van rekening speelde Parker in een ver verleden in de band van de blinde pianist – tot zelfs een ode aan Marvin Gaye waarin gitarist Bruno Speight alle registers mag en kan opentrekken. Het alom van Ben E. King gekende ‘Stand By Me’ is dan weeral een kolfje naar de hand van Darliene Parker. Zij mag de leadvocals voor haar rekening nemen en doet dit op sublieme manier. Haar fraseringen van diepe baritonstem naar stevige uithalen doen de haren rijzen en Maceo Parker laat horen dat ook de dwarsfluit voor hem geen geheimen meer heeft. Mooi om te zien hoe ze dit familiaal onderonsje netjes onder hun twee verdelen. Maceo laat geen kans onbenut om ons te wijzen dat het allemaal draait rond de liefde. “It’s all about LOVE!” schalt meermaals door de microfoon en hij wijst ostentatief naar zijn meegebrachte Love-pancarte die strategisch staat opgesteld. Parker komt heel ongegeneerd en humoristisch uit de hoek. Hij weet perfect in te spelen op de noden van het publiek en roept zelfs een jongen, ik schat hem 10 jaar, op het podium om zijn danskunsten aan het publiek te tonen. De jonge snaak lukt hierin wonderwel en krijgt met zijn moves het publiek en de band aan het lachen. Stillaan nadert het einde van dit stomend funky avondje en Maceo Parker trekt nog éénmaal alle registers open met ‘Funky Good Time’. Het uitzinnige publiek laat het zich welgevallen en er wordt gedanst alsof ons leven ervan afhangt. Maceo wordt door zijn manager nogmaals teruggeroepen voor een ultieme bis en verdwijnt dan zichtbaar genietend en tevreden van het podium. Zijn wij maar al te blij dat we dit mochten meemaken. Een dikke mercie aan het Depot die onder de noemer Cool Presents ons zulke fascinerende en memorabele concerten laat beleven. In het verlaten van de zaal niets dan lachende en tevreden gezichten. Wees er maar zeker van dat de boodschap van Maceo Parker is aangekomen. It’s all about LOVE!

Tekst: Huibbe

Foto’s: Ann Saenen

Setlist: 1999 Intro/ Off the Hook/ P. Funk (Wants to Get Funked Up)/ In Time/ Jazz Instrumental/ Prisoner of Love / Make It Funky/ Uptown Up/ Good to Your Earhole/ Marvin Gaye Medley/ You Don't Know Me/ Stand By Me/ Funky Good Time/// Put It in the Layaway